یکی لیلی ، یکی مجنون

تو دنیای بزرگ ما ، هر کی یه سازی می زنه

فرهاد یه کوه رو می کنه ، شیرین دلش رو می شکنه

مجنون تموم عمرشو ، اسیر لیلی می مونه

لیلی همش از رفتن و جدایی آواز می خونه

زمونه مون ، زمونه ی مجنونای قلابیه

به چشم لیلیای شهر ، لنزای سبز و آبیه

فرهاد کوه کن دیگه نیست ، شیرین به تلخی می زنه

عاشقی از مد افتاده ، عهدا یه روزه می شکنه

یکی لیلی یکی مجنون ، یکی خوشحال یکی داغون

یکی فرهاد یکی شیرین ، یکی شاد یکی غمگین (۲)

هر کی یه سازی می زنه ، کی می دونه چاره چیه

قلبا همه سنگی شدن ، کی می دونه کی به کیه

وقتی یکی واسه دلش ، تو بارون آواز بخونه

همه بهش می خندن و می گن دیوونه است دیوونه

هر کی واسه یه دلخوشی از صبح تا شب جون می کنه

یه کسی عاشق می شه و یکی دلا رو می شکنه

یکی می گه که عاشقی فقط یه قصه است تو کتاب

اون یکی چشم می بنده و عشقشو می بینه تو خواب

یکی لیلی یکی مجنون ، یکی خوشحال یکی داغون

یکی فرهاد یکی شیرین ، یکی شاد یکی غمگین (۲)